Ας πιστέψουμε ξανά στις ΙΔΕΕΣ!

Στην τελική ευθεία για τις Βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 έκρινα - απευθυνόμενη σε κάθε Πολίτη της Α΄Αθηνών - ότι πρέπει να αναδείξω το πιο σημαντικό στοιχείο σε αυτή την πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα.
Δεν είναι ούτε οι ίντριγκες, ούτε οι κομματικοί μηχανισμοί, ούτε τα εξωθεσμικά κέντρα, ούτε τα πανίσχυρα ΜΜΕ – διαφημιστικές εταιρίες, ούτε τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που συνηθίζουμε να ακούμε και είναι πάντοτε παρόντα σε μία κοινωνία πραγματική και όχι ιδεατή.

Είναι η δύναμη των Θεσμών και των Ιδεών που έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι η μόνη δύναμη, η οποία μπορεί να κρατήσει μία Πολιτεία και μία Παράταξη όρθια.

Όσο μία Πολιτεία και μία Παράταξη πιστεύει αληθινά στις ΙΔΕΕΣ που εκπροσωπεί τόσο πιο δυνατή γίνεται.

Το ισχύον Σύνταγμα στο 3ο μέρος του περιγράφει αναλυτικά την οργάνωση και λειτουργία της Πολιτείας, έννοιας που γεννήθηκε αιώνες πριν στην Αθηναική Δημοκρατία, διατηρείται μέχρι σήμερα στον πυρήνα της και εξυμνείται μέχρι σήμερα ακόμη και από παγκόσμιους προοδευτικούς ηγέτες που επισκέπτονται τη χώρα μας και ειδικότερα την Πόλη των Αθηνών, όπως πρόσφατα ανέλυσε ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ στην Αθήνα, BARACK OBAMA στην ιστορική ομιλία του περί Δημοκρατίας στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ πάντοτε εκφραζόταν μέσα από την ύπαρξη 2 Πόλων ή κομμάτων (όπως περιγράφεται αναλυτικά στα Πολιτικά του Αριστοτέλους), αυτόν της Προόδου και αυτόν της Συντήρησης, η ύπαρξη των οποίων είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο για την αρχιτεκτονική του ίδιου του πολιτικού οικοδομήματος.

Σε μία Δημοκρατία δεν μπορεί να ζήσει ο ένας Πόλος εάν δεν υφίσταται κι ο άλλος.

Στην Ελλάδα ο προοδευτικός πόλος φέρει ένα όνομα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ Προοδευτική Παράταξη.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΠΑΡΑΤΑΞΗ δεν γεννήθηκε σήμερα.

Η ιστορία της και η προσφορά της ως «ΕΡΓΟΝ» ανιχνεύεται σε βάθος χρόνου από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους και τους αγώνες σπουδαίων πολιτικών ηγετών.

Από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον θεμελιωτή του κοινωνικού κράτους, τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γέρο της Δημοκρατίας και πολλούς άλλους.

Στο πέρασμα αυτών των 200 περίπου χρόνων η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉ ΠΑΡΑΤΑΞΗ εκφράστηκε πολιτικά όχι πάντα μέσα από τους ίδιους πολιτικούς φωτισμούς.

Άλλοτε το φως ήταν περισσότερο κεντρώο, άλλοτε περισσότερο φιλελεύθερο άλλοτε περισσότερο εκσυχρονιστικό & μεταρρυθμιστικό, άλλοτε περισσότερο σοσιαλιστικό.

Το πολιτικό κόμμα που εκπροσώπησε πλειοψηφικά τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης μόνο του (χωρίς δηλαδή τις συμπράξεις άλλων κομμάτων ) για χρόνο ρεκόρ, ήτοι για 4 δεκαετίες και μέχρι το 2014 ήταν το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (ΠΑΣΟΚ).

Το ΠΑΣΟΚ ιδρύθηκε ως ΚΙΝΗΜΑ το 1974 από τον ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και κέρδισε ως σοσιαλιστικό ΚΙΝΗΜΑ το 1981 σημειώνοντας την δομική & ιστορική πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας με ποσοστό 48% κοιτάζοντας στα μάτια τους Πολλούς και όχι τους λίγους και αυτοί του το ανταπέδωσαν με όλη τους την αγάπη αφού σύμφωνα με δημοσκόπηση της συντηρητικής εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ανακηρύχθηκε ως ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης και η κυβέρνησή του (το 1981) ως η καλύτερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.

Στο ΠΑΣΟΚ ακολούθησαν σπουδαίοι πολιτικοί ηγέτες που εκπροσώπησαν αυθεντικά αυτό που πρέσβευε ο καθένας, όπως ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, εκσυγχρονιστής και τεχνοπολιτικός Κώστας Σημίτης στα χρόνια του οποίου η Ελλάδα έγινε περισσότερο Ευρώπη και οι Έλληνες περισσότερο Ευρωπαίοι.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα εκείνο που με Πρόεδρο τον Γιώργο Παπανδρέου σχημάτισε πλειοψηφικά την τελευταία μονοκομματική κυβέρνηση με ποσοστό 44% το 2009 και ήταν αυτή η κυβέρνηση που με Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου έσωσε τελικά την Ελλάδα από μία άτακτη χρεοκοπία, η οποία (άτακτη χρεοκοπία) εάν ελάμβανε χώρα θα οδηγούσε την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια σε άσχημα πολιτικά δρώμενα δύσκολων προηγούμενων δεκαετιών.

Όλες οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν στη συνέχεια υπήρξαν πολυκομματικές αφού ο κυρίαρχος ελληνικός λαός, βαθιά πληγωμένος, δεν εμπιστεύτηκε κανένα κόμμα για να κυβερνήσει αυτοδύναμα.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, καθίσταται αναγκαία η ισχυροποίηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΉΣ Προοδευτικής Παράταξης.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ καλείται από τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων να επιτελέσει αυτό που γεννήθηκε να υπηρετεί.

Την Πρόοδο των Πολιτών και της χώρας.

Την ίδια τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Μετά από μία μακρά χρονική περίοδο - όπου η οικονομία επιβλήθηκε της Πολιτικής και οι τεχνοκράτες αντικατέστησαν τους Πολιτικούς -φύλακες της ΠΟΛΙΣ ήρθε η ιστορική στιγμή οι Πολίτες & οι Πολιτικοί να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει μέσω ενός μαζικού προοδευτικού ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Ενός σύγχρονου Σοσιαλιστικού ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που θα συμβάλλει στην αλλαγή της ζωής των Πολιτών.

Του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που θα αγωνιστεί με σεβασμό για τη δύναμη και την καθολικότητα των δημοκρατικών θεσμών για τη ζωή του κάθε Πολίτη.

Που θα αγωνιστεί ισότιμα για τη ζωή του σφουγγαρά από την Κάλυμνο μέχρι τη ζωή του Καθηγητή από την Αθήνα, από τον γεωργό της Θεσσαλίας μέχρι τον Δικηγόρο και τον γιατρό που σήμερα δυσκολεύονται να επιβιώσουν παρά τα πολλά χρόνια που έχουν αφιερώσει για τις σπουδές τους, από τον βοσκό της Ηπείρου μέχρι τον ψαρά του Αιγαίου και την δασκάλα στους Αρκιούς και στο Αγαθονήσι που διδάσκει σε 3 παιδάκια του δημοτικού σχολείου.

Του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που θα σεβαστεί την ιστορία και το έργο της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης και θα αποτελέσει έτσι τον γνήσιο ηθικό και πολιτικό κληρονόμο της.

Του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που θα αγωνιστεί για τους νέους και το δικαίωμα στην εργασία. Για να μπορούν να ονειρευτούν ξανά και να σχεδιάσουν το μέλλον τους, να ερωτευθούν και να κάνουν παιδιά.

Του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που θα αγωνιστεί για μία λειτουργική και αποτελεσματική Δικαιοσύνη.

Για την ισότητα των Πολιτών και το Δικαίωμα στην Παιδεία, στην υγεία, στον Πολιτισμό ανεξαρτήτως κοινωνικής, οικονομικής, φυλετικής ή οποιασδήποτε άλλης διάκρισης.

Του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που θα αγωνιστεί για ένα Ελληνικό, Παραγωγικό και σύγχρονο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.

Του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που θα αγωνιστεί τέλος για την ενδυνάμωση της ίδιας της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Ας πιστέψουμε ξανά στις ΙΔΕΕΣ !

Γεωργίου Σπυριδούλα
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω / Mediator
Συντονίστρια Τομέα Δικαιοσύνης ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών

«Τράπεζες Α.Ε.»: Aς ανοίξει ο Φάκελος!

Όταν ο Γεώργιος Σταύρου από την Ήπειρο ίδρυσε το 1841 την «Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα», το πρώτο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, δεν θα μπορούσε να προβλέψει τις εξουσίες που αυτές θα αποκτούσαν στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.

Δεν θα μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξή τους, τη νομική διασύνδεσή τους με διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα αλλά και την εμπορική και επενδυτική τους δραστηριότητα διεθνώς με σκοπό το ΚΕΡΔΟΣ των μετόχων τους και τον απίστευτο πλουτισμό των τραπεζιτών τους.

Κάθε τραπεζίτης όμως ένα πράγμα γνωρίζει πολύ καλά.

Τη Δύναμη του χρήματος & τη Δύναμη των Τραπεζών!

Τη δύναμη αυτή που δεν έχει χρώμα, δεν αισθάνεται την ανάγκη να ασπαστεί ιδεολογίες κι αν συμβεί να το κάνει θα το κάνει προς ίδιον όφελος.

Τη δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει τον άνθρωπο στο πιο άγριο “Ζώον”, σε έναν τύποις υπεράνθρωπο που έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι Θεός.

Που νομίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να τον αγγίξει αφού όλα μπορεί να τα αγοράσει ακόμη και τους ανθρώπους.

Που νομίζει ότι μπορεί να διατάζει και να εξουσιάζει τους πάντες γύρω του γιατί απλά όλοι οι άνθρωποι γύρω του είναι μόνον αριθμοί και νούμερα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Η δε ανθρώπινη αξία τους είναι ισότιμη με το ύψος των τραπεζικών τους λογαριασμών.

Που νομίζει ότι μπορεί να «ανεβάζει» κυβερνήσεις.

Να «ρίχνει» κυβερνήσεις, όταν οι τελευταίες τολμούν να διατυπώσουν άσκηση εκτελεστικής εξουσίας που αντιτίθεται στα οικονομικά συμφέροντα και στους σχεδιασμούς τους.

Να έχει λόγο για τους υποψήφιους αρχηγούς των κομμάτων.

Να έχει λόγο για τους Υπουργούς Οικονομικών & Ανάπτυξης των Κυβερνήσεων.

Να έχει λόγο για το ποιος από τους υποψήφιους Πανεπιστημιακούς θα επιλεγεί τελικά στις Νομικές Σχολές της Χώρας.

Να έχει λόγο και διαύλους επικοινωνίας με τη Δικαστική εξουσία της χώρας.

Τέλος να είναι το μεγάλο «Αφεντικό» των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία – ελλείψει ενός υγιούς εκπαιδευτικού συστήματος – διαμορφώνουν ελλιπώς το προφίλ του μέσου Πολίτη.

Την περίοδο 2000-2008 ενεγράφησαν εις τα Πρωτοδικεία της Ελληνικής Επικράτειας εκατομμύρια ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ για εγγραφή προσημείωσης υποθήκης από τα στεγαστικά δάνεια που χορήγησαν και οι 4 συστημικές τράπεζες στην Ελλάδα.

Για κάθε στεγαστικό δάνειο η Τράπεζα και ο δανειολήπτης προσερχόταν ως διάδικα μέρη σε Δίκη στα αρμόδια Δικαστήρια της Χώρας και συναινούσαν αμφότεροι εις την πιθανολόγηση κινδύνου για τη μη εξόφληση αυτού του δανείου.

Για κάθε μία από αυτές τις δίκες εκδιδόταν Δικαστική Απόφαση, η οποία ενεγράφετο υποχρεωτικά εις τα Υποθηκοφυλακεία της χώρας ως εμπράγματη ασφάλεια της Τράπεζας. (Αντίγραφο αυτής της Δικαστικής Απόφασης διατηρείται ακόμη και σήμερα στα αρχεία των Πρωτοδικείων της χώρας).

Την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο (2000-2008), η Lehman Brothers, η τέταρτη μεγαλύτερη επενδυτική τράπεζα στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την Goldman Sachs, τη Morgan Stanley και τη Merrill Lynch είχε χορηγήσει στους αμερικανούς πολίτες τόσα πολλά στεγαστικά δάνεια και είχε υποθηκεύσει ακολούθως τόσα πολλά ακίνητα που έφθασε σε σημείο να κατέχει περιουσιακά στοιχεία άνω των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.

Το 2008 η εμπορική αξία των ακινήτων που είχε υποθηκεύσει ήταν 30 φορές μεγαλύτερη από το κεφάλαιό της.

Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στη Νέα Ορλεάνη με νεόδμητα σπίτια που είχαν αποκτηθεί από τους αμερικανούς πολίτες μέσω στεγαστικών δανείων και είχαν υποθηκευθεί για την εμπράγματη εξασφάλιση της τράπεζας ερημώθηκαν κι έγιναν «σκιές» αφού οι πολίτες που επλήγησαν από την οικονομική κρίση αδυνατούσαν να εξοφλήσουν το στεγαστικό δάνειο τους, έχασαν τις περιουσίες τους κι απομακρύνθηκαν από αυτές.

Στην Ελλάδα το 60% περίπου των στεγαστικών δανείων που χορηγήθηκαν την περίοδο 2000-2008 μετατράπηκαν σε «κόκκινα δάνεια».

Οι τράπεζες επικαλούμενες ακριβώς αυτή τη ζημία στο παθητικό των ισολογισμών τους ζητούσαν επίμονα από τις ελληνικές κυβερνήσεις και πέτυχαν (προκειμένου να σωθούν από κατάρρευση) με την αντίστοιχη έγκριση και γνωμοδότηση της Τράπεζας της Ελλάδος 3 ανακεφαλαιοποιήσεις με την πρώτη να λαμβάνει χώρα το 2012-2013 μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που στοίχισε περίπου 25,5 δις.ευρώ, η δεύτερη το 2014 ύψους 8,3 δις ευρώ και η Τρίτη ανακεφαλαιοποίηση το 2015 ύψους 5,3 δις.ευρώ.

Χρήματα που τα πλήρωσε αγόγγυστα ο Ελληνικός Λαός, ο οποίος είδε το εισόδημά του να μειώνεται παραπάνω από το μισό και τη ζωή του πολλές φορές να καταστρέφεται.

Λίγο πριν την έναρξη στην Ελλάδα των πλειστηριασμών ακινήτων για τα κόκκινα δάνεια από τις εταιρίες διαχείρισης αυτών στις οποίες πουλήθηκαν τα κόκκινα δάνεια προκειμένου «να καθαρίσουν» λογιστικά οι ισολογισμοί των τραπεζών, ας ανοίξει ο φάκελος “ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ των Τραπεζών” κι ας απαντηθούν με παρρησία από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη ορισμένα ερωτήματα για τη λειτουργία των τραπεζών, την επενδυτική τους δράση καθώς και την πιθανή τους ευθύνη για το χρώμα που πήραν τελικά αυτά τα δάνεια των πολιτών:

1. 1 Η Δικαστική Εξουσία (μέσω του αυτοδιοίκητου αυτής) διαβίβασε ή όχι κάποια επιστολή ή απόρρητη έκθεση προς τους Υπουργούς Οικονομικών της εκτελεστικής εξουσίας θέτοντάς τους υπόψιν το πρωτόγνωρο φαινόμενο της χορήγησης μαζικών στεγαστικών δανείων από τις ελληνικές τράπεζες την περίοδο 2000-2008; Κι αν δεν το έκανε τότε γιατί δεν το κάνει τώρα και δεν δίδει τα στοιχεία που διατηρεί η διοίκηση των πρωτοδικείων της χώρας (αρχείο πινακίων) για τις συναινετικές εγγραφές προσημειώσεων υποθηκών για κάθε έτος χωριστά την περίοδο 2000-2009.
2. 2 Ο αριθμός των δανείων που χορηγήθηκαν από κάθε τράπεζα χωριστά την περίοδο 2000-2008 (και το συνολικό χρηματικό ποσό των δανείων) υπήρξε νόμιμος βάσει του κεφαλαίου τους και της εικόνας των ισολογισμών που εμφάνιζαν τότε αφενός και βάσει της μακροοικονομικής πολιτικής βιωσιμότητας που επιτάσσει πάντα η χρηστή διοίκηση της κάθε τράπεζας χωριστά αφετέρου;
3. 3 Ποιος ο εποπτικός ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο 2000-2009 κι αν η καταστατική “ιδιαίτερη νομική υποχρέωση αυτής” για τον έλεγχο της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της χώρας πληρώθηκε νομικά ή όχι. Κι αν όχι ποιες πράξεις και ποιές σημαντικές παραλείψεις εντοπίζονται και από ποιούς;
4. 4 Ποιες εταιρίες “ειδικού σκοπού” σύστησαν και οι 4 συστημικές τράπεζες στην Ελλάδα την περίοδο 2000-2009 αρχικά κι εν συνεχεία την περίοδο 2009-2018, για ποιο λόγο, ποια η νομική τους εικόνα σήμερα, σε ποια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα συμμετείχαν μετοχικά την επίμαχη περίοδο και ποια τα κέρδη τους;
5. 5 Σε ποια διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα συμμετείχαν μετοχικά οι 4 συστημικές τράπεζες και ποια τα ετήσια κέρδη τους από αυτά α) αρχικά την περίοδο 2000-2009, β)εν συνεχεία την περίοδο 2009-2018 και γ) σήμερα;
6. 6 Η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος, μία τράπεζα που συστήθηκε για τις ανάγκες του λαού, πουλήθηκε την περίοδο της κρίσης με συγκεκριμένο τίμημα. Πώς αυτή η ιστορική τράπεζα έφθασε στην οικονομική κατάρρευση και γιατί πουλήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες “αντί πινακίου φακής”;
7. 7 Οι ισολογισμοί των τραπεζών αναρτώνται δημόσια και είναι γνωστοί. Τα πόθεν έσχες των Πολιτικών αναρτώνται επίσης δημόσια και είναι γνωστά. Ενδιαφέρον θα είχε να δούμε τα πόθεν έσχες των τραπεζιτών αλλά και των Δικαστικών Λειτουργών την περίοδο 2000-2009, εν συνεχεία την περίοδο 2009-2018 αλλά και σήμερα.

Αν υποθέσουμε ότι οι τράπεζες σήμερα παρουσίαζαν το οργανόγραμμα των υπηρεσιών τους θα έβλεπε κανείς την επιρροή που οι τελευταίες ασκούν σε αυτό που στον Δυτικό πολιτισμό είθισται να αναφέρεται ως «Σύστημα».

Οι οικονομικές και νομικές τους υπηρεσίες (κυρίως οι ανώτερες υπηρεσίες αυτών) καλύπτονται από εργαζόμενους 4 κατηγοριών.

Το ¼ των εργαζομένων είναι επιλογές της HumanResources υπηρεσίας της τράπεζας, το ¼ είναι πανεπιστημιακοί, το ¼ είναι τα «ραβασάκια» των κομμάτων με την κάθε φορά άνοδό τους στην εξουσία και το ¼ παιδιά ανώτερων Δικαστικών Λειτουργών.

Οι τράπεζες έχουν καταφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να ελέγξουν το αποκαλούμενο από τον δυτικό πολιτισμό «Σύστημα εξουσίας» κι ως εκ τούτου το ίδιο σύστημα αδυνατεί “να σηκώσει ανάστημα”.

Σήμερα, οι τράπεζες ως αυτόκλητοι πρόδρομοι της 4ης βιομηχανικής επανάστασης στην Ελλάδα αδιαφορούν για τον άνθρωπο και την εξατομίκευση των χαρακτηριστικών της κάθε τραπεζικής πράξης χωριστά.

Ενδιαφέρονται μόνον για τους αριθμούς της αυτοματοποιημένης κάθε φορά τραπεζικής πράξης χωριστά.

Αξιοσημείωτη είναι η μονομερής απόφαση των τραπεζών (χωρίς να ζητείται η συναίνεση του αντισυμβαλλομένου Πολίτη) για τον τρόπο εκτέλεσης των τραπεζικών συναλλαγών.

Το e-banking αρχικά διαφημιζόταν ως μία νέα υπηρεσία των τραπεζών που θα εξυπηρετούσε τον Πολίτη με μηδέν (0) χρέωση.

Την ίδια ώρα που διαφήμιζαν τη μηδενική χρέωση του e-banking αύξαναν προκλητικά τις προμήθειες στις τραπεζικές συναλλαγές γι’ αυτούς που δεν χρησιμοποιούσαν τον ηλεκτρονικό τρόπο συναλλαγών ακόμη και στα 2,80 ευρώ ανά τραπεζική πράξη.

Σήμερα, όλες οι τραπεζικές συναλλαγές μέσω e-banking(πλην μίας) έχουν προμήθεια, η οποία καταχωρείται στα κέρδη της τράπεζας σωρρευτικά με τα υπόλοιπα κέρδη των απολύσεων εργαζομένων, της εθελουσίας αποχώρησης καθώς και της κατάργησης θέσεων εργασίας.

Κι επειδή άρχισα με τον τραπεζίτη Γεώργιο Σταύρου θα ήθελα να τελειώσω με αυτόν γιατί πάντα θέλω να προτάσσω τη φωτεινή πλευρά κάθε νομίσματος.

Θυμίζω σε όλους ότι αν και τραπεζίτης υπήρξε μεγάλος Έλληνας ευεργέτης που συνέβαλε στην ανασυγκρότηση αυτής της χώρας.

Φημιζόταν για την εντιμότητά του και το σεβασμό του στη δημόσια περιουσία και γι΄αυτό το λόγο ο Ιωάννης Καποδίστριας του ανέθεσε υψηλά αξιώματα στο νέο κράτος.

Στα ευεργετήματα του Γεωργίου Σταύρου περιλαμβάνεται η ίδρυση και χρηματοδότηση νοσοκομείων, γηροκομείων, οικοτροφείων και βιβλιοθηκών για το καλό αυτού του τόπου.

Συνέβαλε στην κατά το δυνατόν δημιουργία μίας αυτοδύναμης Ελλάδας σύμφωνα με τις ευρωπαικές αντιλήψεις της εποχής.

Σήμερα, δεν μπορώ να αντιπαραβάλλω κάποιον σύγχρονο Τραπεζίτη σαν τον Γεώργιο Σταύρου.

Δεν τρέφω αυταπάτες ότι οι Τράπεζες θα πάψουν να είναι ανώνυμες εταιρίες και ότι ο σκοπός τους θα πάψει να είναι το κέρδος.

Άλλωστε αυτή είναι η φυσική τους αποστολή.

Όμως πιστεύω βαθύτατα στην αξία του Ανθρώπου, η οποία δεν πρέπει να υποτιμάται από κανέναν στη Δημοκρατία.

Ούτε από τις Τράπεζες ΑΕ.

Οι Τράπεζες δεν είναι κάτι υπεράνω της συντεταγμένης Πολιτείας ούτε είναι κάτι αυτοτελές και έξω από την συντεταγμένη Πολιτεία.

ΌΛΟΙ τηρούμε τους νόμους της ίδιας συντεταγμένης Πολιτείας και το Σύνταγμα αυτής που σκοπό έχει την προστασία πρωτίστως της αξίας του ανθρώπου κι όχι των αριθμών !

Γεωργίου Σπυριδούλα
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω / Mediator
Συντονίστρια Τομέα Δικαιοσύνης ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών

Η ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ στην Ελλάδα σήμερα! “Τα δεδομένα και οι ανησυχίες”

Ο θεσμός της Διαμεσολάβησης εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2010 με την εισαγωγή στο Ελληνικό Κοινοβούλιο από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και την ψήφιση από την πλειοψηφία του Ν.3898/2010 κατ΄εφαρμογήν της κοινοτικής οδηγίας 2008/52/ΕΚ, εισάγοντας στο ελληνικό Δικαιϊκό σύστημα έναν νέο και άγνωστο κατά τα άλλα θεσμό για τους Έλληνες Πολίτες.

Στις 26-8-2016, η Ευρωπαική Επιτροπή δημοσίευσε την Έκθεσή της προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή για τα αποτελέσματα ενσωμάτωσης της οδηγίας 2008/52/ΕΚ περί Διαμεσολάβησης σε όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης.

Σε αυτή την ΕΚΘΕΣΗ καταγράφεται ρητά, ότι “στόχος της οδηγίας 2008/52/ΕΚ ήταν να διευκολύνει την πρόσβαση στην εναλλακτική επίλυση των διαφορών (ΕΕΔ) φροντίζοντας για τη δημιουργία μίας ισόρροπης σχέσης μεταξύ της διαμεσολάβησης και των δικαστικών διαδικασιών”.

Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό.

Η οδηγία δε εντάχθηκε σε μία ευρύτερη αλλά συστηματική προσπάθεια της Ευρωπαικής Επιτροπής για τη βελτίωση της ποιότητας, της ανεξαρτησίας και της αποδοτικότητας των δικαστικών συστημάτων σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγχρηματοδοτώντας έργα σχετικά με την προώθηση της διαμεσολάβησης μέσω του προγράμματός της με τίτλο “Δικαιοσύνη” (βλ. Σχετ ανωτέρω Έκθεση Ευρωπαικής Επιτροπής, σελ.3).

O Ν.3898/2010 “περί Διαμεσολάβησης σε Αστικές και Εμπορικές Υποθέσεις” ήταν ένας λιτός Νόμος, μόλις 14 άρθρων, που έδινε όμως με σαφήνεια τις εννοιολογικές βάσεις του νέου θεσμού καθώς επίσης και τις κατευθυντήριες οδηγίες για την ομαλή εφαρμογή του.

Mε βάση την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων κατά το Αστικό Δίκαιο[3] προσέγγιζε περισσότερο τη Βρεττανική σχολή σκέψης περί Διαμεσολάβησης.

Στις 22-3-2016 σε επίσημη εκδήλωση του Υπουργείου Δικαιοσύνης (με θέμα τη Διαμεσολάβηση) στην αίθουσα τελετών του Εφετείου Αθηνών, παρουσία θεσμικών φορέων, ανώτατων δικαστικών λειτουργών, έγκριτων πανεπιστημιακών των Νομικών Σχολών της χώρας, δικηγόρων και Διαμεσολαβητών ανακοινώθηκε στο ακροατήριο, ότι περίπου 1.000.000 δικογραφίες βρίσκονται σε εκκρεμότητα σε όλα τα πρωτοδικεία της χώρας καθιστώντας την κατάσταση ως απολύτως έκτακτη.

Ήταν η πιο πετυχημένη έως σήμερα δημόσια συζήτηση που έχω παρακολουθήσει για την εξέλιξη του θεσμού στην Ελλάδα καθόσον αφενός μεν υπήρξε η κατάλληλη τεχνοκρατική προετοιμασία αφετέρου δε διατυπώθηκαν με ειλικρίνεια θέσεις και προβληματισμοί από όλους τους εμλεκόμενους θεσμικούς φορείς.

Μάλιστα, στην ίδια εκδήλωση ανακοινώθηκε, ότι για πρώτη φορά έχουμε στην Ελλάδα διαπιστευμένους Διαμεσολαβητές του Υπουργείου Δικαιοσύνης μία σειρά γνωστών ανώτατων δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι αμέσως μετά τη συνταξιοδότησή τους διαπιστεύθηκαν Διαμεσολαβητές αποκτώντας και μία νέα επαγγελματική ιδιότητα προσδίδοντας έτι περαιτέρω κύρος στο θεσμό (τα ονόματα δεν γράφονται σκοπίμως διότι δεν επιθυμώ την στοχοποίηση κανενός αλλά τα περισσότερα από αυτά εμφανίζονται επίσημα στο Μητρώο Διαμεσολαβητών του Υπουργείου Δικαιοσύνης).

Διατυπώθηκε επίσης δημόσια ότι μόλις 12 υποθέσεις έχει γίνει γνωστό, ότι επιλύθηκαν θεσμικά μέσω της διαδικασίας της Διαμεσολάβησης κι όλοι αναρωτήθηκαν εάν τελικά πρέπει να πάμε στο επόμενο βήμα, ήτοι στη θέσπιση της υποχρεωτικότητας της Διαμεσολάβησης σε μία σειρά υποθέσεων, κάτι που έλαβε χώρα στη γειτονική Ιταλία και που συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη του θεσμού αλλά και στην ανάπτυξη της Ιταλικής οικονομίας.

Έτσι λοιπόν οδηγούμαστε αισίως στις 17.1.2018 σε ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο (2ο κατά σειρά), ήτοι στην ψήφιση του Ν.4512/2018, ο οποίος αποτελούσε και ένα από τα αριθμητικώς καταγεγραμμένα προαπαιτούμενα των δανειστών μας για το 3ο μνημόνιο οικονομικής στήριξης της Eλλάδας[4] θεσμοθετώντας τελικά την υποχρεωτικότητα της Διαμεσολάβησης σε μία σειρά υποθέσεων νομικού ενδιαφέροντος.

Εκείνη την περίοδο υπήρξε έντονη αντίδραση τόσο από το Δικηγορικό Σώμα όσο και από το Δικαστικό Σώμα, οι οποίοι αντέτειναν σφόδρα με ισχυρισμούς περί “ιδιωτικοποίησης” της Δικαιοσύνης.

Στον ίδιο ρυθμό και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, η οποία στους ισχυρισμούς της προέτασσε αφενός μεν τη θεσμική ιστορία, τον συμβολισμό και την αξία του Δικαστικού Σώματος αφετέρου δε την ανάγκη για σημαντική αύξηση του αριθμού (έως και διπλασιασμό) Δικαστών και Ειρηνοδικών στα Δικαστήρια της χώρας προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στην καθυστέρηση απονομής της Δικαιοσύνης.

Η ΝΔ ξεχνώντας τις ανωτέρω ενστάσεις που διατύπωνε ως αξιωματική αντιπολίτευση, μόλις έγινε κυβέρνηση και με Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης τον πρώην Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, πρώην πρόεδρο του επίσημου φορέα για την προώθηση των Ενναλλακτικών μεθόδων επίλυσης διαφορών (ΟΠΕΜΕΔ) στην Ελλάδα και Διαπιστευμένο Διαμεσολαβητή του Υπουργείου Δικαιοσύνης τον ίδιο, ακολούθησε πιστά τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου και θεσμοθέτησε το 3ο κατά σειρά νομοθετικό πλαίσιο ψηφίζοντας το Ν.4640/30-11-2019, ο οποίος κατήργησε την υποχρεωτική υπαγωγή στη διαδικασία της Διαμεσολάβησης του άρθρου 182 του ν.4512/2018 αλλά εισήγαγε τη λεγόμενη υποχρεωτική αρχική συνεδρία (ΥΑΣ) σε έναν συγκεκριμένο αριθμό υποθέσεων.

Στην υποχρεωτική αρχική συνεδρία (ΥΑΣ) προσέρχονται τα εμπλεκόμενα μέρη και οι νομικοί τους παραστάτες (Δικηγόροι) και ενημερώνονται από το Διαμεσολαβητή για τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης και τις βασικές αρχές αυτής καθώς και για τη δυνατότητα εξωδικαστικής επίλυσης της διαφοράς τους με βάση της ιδιαιτερότητες και τη φύση της συγκεκριμένης υπόθεσης (άρθρο 2 αριθμ.5 του ν.4640/2019).

Με την ολοκλήρωση της αρχικής συνεδρίας σταματάει και η υποχρεωτικότητα για τα μέρη, τα οποία αποφασίζουν εάν θα συνεχίσουν ή όχι.

Στο ετήσιο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, ο Υπουργός Δικαιοσύνης μιλώντας για θέματα δικαιοσύνης και για τα νομοθετήματα που ετοιμάζει το Υπουργείο για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της οικονομίας (ίδρυση ειδικών Δικαστηρίων) υποστήριξε ότι η Διαμεσολάβηση μετά την ψήφιση του Ν.4640/2019 από την κυβέρνηση της ΝΔ παρουσιάζει ήδη τα πρώτα πολύ σημαντικά θετικά αποτελέσματα για τη Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, ήτοι:

α) το 15% των υποθέσεων που υπάγονται στην υποχρεωτική αρχική συνεδρία επιλύουν τελικά τη διαφορά τους με τη θεσμική Διαδικασία της Διαμεσολάβησης και

β) το 75% των υποθέσεων που εκουσίως προσέρχονται στη διαδικασία της Διαμεσολάβησης καταλήγουν σε μία συμφωνία.

Αν, όπως υποστηρίζει ο Υπουργός, από τις 100 υποθέσεις που κατά το νόμο πρέπει υποχρεωτικά να προσέλθουν στην αρχική Συνεδρία της Διαμεσολάβησης, οι 15 τελικά καταλήγουν θετικά σε μία εξωδικαστική επίλυση της διαφοράς τους, αποτυχία το λες κι όχι επιτυχία.

Και αν από τις υποθέσεις που εκουσίως προσέρχονται στη Διαμεσολάβηση, το 75% καταλήγει τελικά σε συμφωνία, ναυάγιο το λες κι όχι επιτυχία, αν αναλογιστείς ότι επί παραδείγματι εκουσίως προσέρχεται μόνον το 3% και επί του 3% καταλήγει θετικά – κατά τον Υπουργό – μόνον το 75%.

Τί συμβαίνει λοιπόν στην Πράξη μετά από 3 νομοθετικές πρωτοβουλίες και 10 χρόνια ισχύος του θεσμού της Διαμεσολάβησης;

Οι Πολίτες επιλέγουν τελικά τη Διαμεσολάβηση ως έναν από τους τρόπους για να επιλύσουν τις μεταξύ τους διαφορές κι αν όχι γιατί;

Οι Δικηγόροι προτείνουν στους εντολείς τους τον εναλλακτικό αυτό τρόπο επίλυσης των διαφορών τους κι αν όχι γιατί;

Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι πέραν της εκ του νόμου συμμμετοχής τους στα εκπαιδευτικά κέντρα κατάρτισης Διαμεσολαβητών και τις διάφορες εκδηλώσεις ενημέρωσης προς το κοινό, ενισχύουν έμπρακτα το θεσμό κι αν όχι γιατί;

Οι Δικαστές, στις υποθέσεις που η νομική τους φύση ανταποκρίνεται περισσότερο θετικά στην επιλογή της διαδικασίας Διαμεσολάβησης (π.χ. οικογενειακές διαφορές ή εμπορικού χαρακτήρα διαφορές), κάνουν χρήση του άρθρου 4 παρ.2 του Ν.4640/2019 παραπέμποντας την υπόθεση στη Διαμεσολάβηση κι αν όχι γιατί;

Ξεκινώντας πρώτα από τους Πολίτες θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και να πούμε ότι οι πολίτες επιλέγουν συνήθως αυτό που θα τους υποδείξει ο πληρεξούσιος Δικηγόρος τους.

Ο Πολίτης δεν γνωρίζει νομικά ούτε γνωρίζει “την τέχνη της Διαμεσολάβησης” και η σχέση που διατηρεί με το δικηγόρο του είναι προσωποπαγής.

Άρα, το ερώτημα θα πρέπει να διατυπωθεί τί κάνουν οι Δικηγόροι;

Πιστεύουν στο θεσμό;

Η αλήθεια είναι ότι τόσο οι Δικηγόροι όσο και οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας δεν έχουν στηρίξει έμπρακτα το θεσμό.

Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι έχουν προβεί σε μία σειρά εκδηλώσεων στα πλαίσια ενημέρωσης του σώματος και του κοινωνικού συνόλου – σύμφωνα με τις οδηγίες της Ευρωπαικής Επιτροπής και την συνχρηματοδότηση αυτής που γίνεται ακριβώς για λόγους ενημέρωσης του κοινωνικού συνόλου – αλλά σε όλη αυτή τη 10ετία δεν έχει υπάρξει ένας Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου της χώρας που να διαφημίσει έμπρακτα το θεσμό δημοσιοποιώντας την παράστασή του ως Δικηγόρος σε διαδικασία Διαμεσολάβησης ενθαρρύνοντας κατά τούτο και τους Πολίτες εις την επιλογή και αυτού του εναλλακτικού τρόπου επίλυσης διαφορών.

Αν υπάρχουν βάσιμοι και αληθινοί λόγοι που δεν το πράττουν, όπως επί παραδείγματι ο φόβος μείωσης του εισοδήματός τους, αποτελεί ηθική υποχρέωσή τους να το διατυπώσουν δημόσια.

Να ειπωθεί όμως καθαρά και δυνατά!

Αν οι Δικαστές φοβούνται αληθινά μια πιθανή ιδιωτικοποίηση της Δικαιοσύνης από μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες παροχής υπηρεσιών Διαμεσολάβησης και εναλλακτικών μεθόδων επίλυσης Διαφορών (ADR) καθώς και μία απαξίωση του δικού τους θεσμικού ρόλου θα πρέπει αμέσως να σκεφτούν ότι οι Πολίτες τους έχουν κατατάξει όλα αυτά τα χρόνια πολύ ψηλά για να είναι τόσο ανασφαλείς.

Ο Διαμεσολαβητής δεν είναι Δικαστής και δεν θα γίνει ποτέ Δικαστής!

Οι Δικαστές όμως θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα προβούν σε μία γενναία αυτοκριτική για τη σημερινή κατάσταση στο χώρο της Ελληνικής Δικαιοσύνης και αναφέρομαι περισσότερο σε αυτοκριτική στο μηχανισμό του Δικαστικού συστήματος στη χώρα και στην ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία αυτού παρά στους ίδιους του Δικαστές.

Μία αυτοκριτική για το εάν η Δικαστική εξουσία ήλεγξε επαρκώς, ως όφειλε, και ενημέρωσε την εκτελεστική εξουσία για το φαινόμενο της καθυστέρησης εις την απονομή Δικαιοσύνης καθόλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και ειδικότερα κατά τη χρονική περίοδο από το 1981 και μετά, χρονική περίοδο κατά την οποία υπήρξε πράγματι η Δημοκρατική κατάκτηση του αυτοδιοίκητου των Δικαστηρίων.

Εάν έγκαιρα πρότεινε διεξόδους από την κρίση κι εάν έδειξε την απαιτούμενη επιμέλεια για τα του οίκου της ή αν τα του οίκου της διευθετήθηκαν υπό την πίεση δημοσιογραφικών αποκαλύψεων.

Γιατί οι Δικαστές δεν εξέφρασαν τις ίδιες ανησυχίες περί ιδιωτικοποίησης της Δικαιοσύνης, όταν οι Τράπεζες επέβαλαν στις κυβερνήσεις την κακοποίηση του θεσμού της Διαμεσολάβησης (με την ανοχή των περισσοτέρων κομμάτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου αλλά και του ΟΠΕΜΕΔ) μέσω του αποτυχημένου μηχανισμού εξωδικαστικής επίλυσης για τα κόκκινα δάνεια των Τραπεζών για την κατασκευή της ηλεκτρονικής πλατφόρμας του οποίου το ελληνικό δημόσιο ζημιώθηκε σημαντικά αφού δαπάνησε χωρίς αποτέλεσμα το αστρονομικό ποσό των 2.000.000€;

Σήμερα, στην μετά COVID-19 εποχή φαίνεται ότι έχουμε μπει σε μία τροχιά απρόβλεπτων εξελίξεων και στο χώρο της Δικαιοσύνης.

Τίποτα δεν θα μείνει το ίδιο.

Πολλά επαγγέλματα θα κινδυνεύσουν με αφανισμό.

Δικαστές, Εισαγγελείς, Δικηγόροι (αμφότεροι συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης), Διαμεσολαβητές θα πρέπει να έχουμε λόγο για αυτές τις αλλαγές.

Γιατί αυτές οι αλλαγές που έρχονται έχουν να κάνουν με τις ζωές όλων μας στην πράξη κι όχι στη θεωρία.

Έχουν να κάνουν με τους κόπους μιας ζωής.

Όσοι συνάδελφοι δικηγόροι ξεκινήσαμε την εργασία μας μετά την άρση του γενικού lockdown και ήρθαμε σε επαφή με την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα τα Δικαστήρια και οι Εισαγγελίες της χώρας βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πρωτόγνωρο θέαμα αφού οι εικόνες δεν θυμίζουν καμία άλλη εποχή της μεταπολίτευσης.

Για τους μεγαλύτερους μπορεί να θυμίζουν εποχές πόλεμου ή παρόμοιες έκτακτες συνθήκες που η δική μου γενιά δεν τις έχει ζήσει.

Σε αυτή τη δύσκολη λοιπόν χρονική περίοδο “ευχής έργον” θα ήταν όλοι οι συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης να υπερασπιστούμε αυτό που ο καθένας έχει ορκιστεί να υπηρετεί αλλά όλοι μαζί τα δημοκρατικά κεκτημένα της Μεταπολίτευσης.

Να μην αφήσουμε κανέναν να υποτιμήσει τους κόπους μίας ολόκληρης περιόδου, μίας Δημοκρατικής περιόδου που ο χώρος της Δικαιοσύνης παρόλο τα κακά που συνεχώς ακούγονται έχει και πολλά καλά να παρουσιάσει με το κυριότερο εξ αυτών την εξέλιξη του ίδιου του ανθρώπινου Δυναμικού του.

Στην 20ετή σχεδόν εμπειρία μου ως Δικηγόρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών θα ήθελα να σταθώ στα καλά της Μεταπολίτευσης και να πω ότι η πατρίδα μου διαθέτει άριστους Δικαστές, σπουδαίους Πανεπιστημιακούς των Νομικών Σχολών της χώρας με διεθνές κύρος, σπουδαίους Δικηγόρους – συλλειτουργούς της Θέμιδος.

Όλοι αυτοί υπηρετούν κάτι διαφορετικό, το οποίο όμως ως “όλον”

εντάσσεται σε ένα ενιαίο Δικαστικό Σύστημα απονομής Δικαιοσύνης.

Αυτό το Δικαστικό Σύστημα μας καλεί σήμερα σε μία έκτακτη συζήτηση.
[1]Ο ρόλος του “Διαμεσολαβητή” εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα με τη θεσμική ονομασία “Θέραψ”.

Ο Θέραψ ήταν ένας μορφωμένος και έμπιστος υπηρέτης, ο οποίος προσέφερε τις υπηρεσίες του σε ελεύθερους πολίτες προκειμένου να τους βοηθήσει στην επίλυση των διενέξεών τους μεταφέροντας προτάσεις και αντιπροτάσεις από το ένα μέρος της διαφοράς στο άλλο με απόλυτη εχεμύθεια μέχρι να καταλήξουν σε μία συμφωνία επίλυσης της μεταξύ τους διαφοράς.

[2]Μαζί με το ν.3898/2010 ακολούθησαν μία σειρά νομοθετημάτων που κάλυπταν τα όποια κενά άφηνε ο νόμος αυτός, ήτοι το Π.Δ. 123/2011 περί καθορισμού όρων και προϋποθέσεων αδειοδότησης και λειτουργίας φορέων κατάρτισης διαμεσολαβητών σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, η Υπουργική Απόφαση 109087/2011 περί συγκρότησης επιτροπής πιστοποίησης Διαμεσολαβητών, η Υπουργική Απόφαση 109088/2011 περί διαδικασίας αναγνώρισης τίτλων διαπίστευσης διαμεσολαβητών, θέσπιση κώδικα δεοντολογίας Διαπιστευμένων Διαμεσολαβητών και καθορισμό κυρώσεων για παραβάσεις αυτού, η Υπουργική Απόφαση 107309/201, η Υπουργική Απόφαση 1460/2012 περί καθορισμού της ενδεικτικής αμοιβής Διαμεσολαβητή, η Υπουργική Απόφαση 34802/2012 περί κανονισμού λειτουργίας της επιτροπής Εξετάσεων Υποψηφίων Διαμεσολαβητών και καθορισμού διαδικασίας ελέγχου των φορέων κατάρτισης Διαμεσολαβητών και Διαπιστευμένων Διαμεσολαβητών και τέλος η Υπουργική Απόφαση 85485/2012 περί καθορισμού Παραβόλων Διαμεσολάβησης

[3]Μία από τις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν το αστικό δίκαιο είναι η αρχή της “ιδιωτικής αυτονομίας”, σύμφωνα με την οποία, το πρόσωπο είναι κατ΄αρχήν ελεύθερο – μέσα στο πλαίσιο που διαγράφουν το Σύνταγμα και οι νόμοι, να διαμορφώνει τις προσωπικές και περιουσιακές του σχέσεις κατά βούληση. Το πρόσωπο είναι ελεύθερο να συναλλάσσεται ή να μην συναλλάσσεται, να επιλέγει τον αντισυμβαλλόμενό του και να διαμορφώνει, σε σύμπραξη με τον αντισυμβαλλόμενό του, το περιεχόμενο της συναλλαγής κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στη βούλησή του (Ελευθερία των συμβάσεων).

[4]Ο νόμος 4512/2018 φέρει τον τίτλο “Ρυθμίσεις για την εφαρμογή των Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής και άλλες διατάξεις” και στα άρθρα 178 έως 206 έθετε το νέο νομοθετικό πλαίσιο περί Διαμεσολάβησης καταργώντας όλους τους προηγούμενους νόμους πλήν αυτού του άρθρου 1 του Ν.3898/2010 που διατυπώνει το Σκοπό της Διαμεσολάβησης.

[5]Σύμφωνα με το άρθρο 182 του Ν.4512/2018 επί ποινή απαραδέκτου της συζήτησης στη διαδικασία της Διαμεσολάβησης υπάγονται υποχρεωτικά οι κάτωθι ιδιωτικές διαφορές, ήτοι:

α) Οι διαφορές ανάμεσα στους ιδιοκτήτες ορόφων ή διαμερισμάτων από τη σχέση οροφοκτησίας, οι διαφορές από τη λειτουργία απλής και σύνθετης κάθετης ιδιοκτησίας, οι διαφορές αφενός ανάμεσα στους διαχειριστές ιδιοκτησίας κατ΄ορόφους και κάθετης ιδιοκτησίας και αφετέρου στους ιδιοκτήτες ορόφων, διαμερσμάτων και καθέτων ιδιοκτησιών, καθώς επίσης και διαφορές που εμπίπτουν στο ρυθμιστικό πεδίο των άρθρων 1003 έως 1031 του ΑΚ.

β) Οι διαφορές που αφορούν απαιτήσεις αποζημίωσης οποιασδήποτε μορφής για ζημίες από αυτοκίνητο, ανάμεσα στους δικαιούχους ή τους διαδόχους τους και εκείνους που έχουν υποχρέωση για αποζημίωση ή τους διαδόχους τους, όπως και απαιτήσεις από σύμβαση ασφάλισης αυτοκινήτου, ανάμεσα στις ασφαλιστικές εταιρίες και τους ασφαλισμένους ή τους διαδόχους τους, εκτός αν από το ζημιογόνο συμβάν επήλθε θάνατος ή σωματική βλάβη.

γ) Οι διαφορές από αμοιβές του άρθρου 622Α του ΚπολΔ.

δ) Οι οικογενειακές διαφορές, εκτός από αυτές της παραγράφου 1 περιπτώσεις α’, β’ και γ’ και της παραγράφου 2 του άρθρου 592 ΚπολΔ.

ε) Οι διαφορές που αφορούν σε απαιτήσεις αποζημίωσης ασθενών ή των οικείων τους σε βάρος ιατρών, οι οποίες ανακύπτουν κατά την άσκηση της επαγγελματικής δραστηριότητας των τελευταίων.

στ) Οι διαφορές που δημιουργούνται από την προσβολή εμπορικών σημάτων, διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, βιομηχανικών σχεδίων ή υποδειγμάτων.

ζ) Οι διαφορές από χρηματιστηριακές συμβάσεις.

[6]Σύμφωνα με το άρθρο 6 §1του ν.4640/2019 υπάγονται σε Υποχρεωτική Αρχική Συνεδρία Διαμεσολάβησης (ΥΑΣ) οι κάτωθι διαφορές, ήτοι:

α) Οι οικογενειακές διαφορές, εκτός από αυτές των περιπτώσεων α’, β΄και γ΄της παραγράφου 1 καθώς και εκείνες της παραγράφου 2 του άρθρου 592 Κ.ΠολΔ.

β)Οι διαφορές που εκδικάζονται κατά την τακτική διαδικασία και υπάγονται στην καθ΄ύλην αρμοδιότητα του Μονομελούς Πρωτοδικείου, αν η αξία του αντικειμένου της διαφοράς υπερβαίνει το ποσό των 30.000€ και όλες οι διαφορές του Πολυμελούς Πρωτοδικείου (Τακτική διαδικασία) σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.

γ) Οι διαφορές για τις οποίες, σε έγγραφη συμφωνία των μερών προβλέπεται και είναι σε ισχύ ρήτρα Διαμεσολάβησης.

[7]Με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε η εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, από τις 3.446 επιχειρήσεις που είχαν υποβάλει μέχρι τα τέλη Ιουνίου 2019 αίτηση για τη ρύθμιση των οφειλών τους μέσω της πλατφόρμας του εξωδικαστικού μηχανισμού:

Α) Οι 2.622 αιτήσεις αφορούσαν ρύθμιση οφειλών σε πέραν του ενός πιστωτών (πολυμερής διαπραγμάτευση), δηλαδή προς το Δημόσιο, τις τράπεζες ή/και σε άλλους πιστωτές. Από αυτές, οφειλές και σε τράπεζα είχαν 854 επιχειρήσεις από τις οποίες:

α) Οι 231 απορρίφθηκαν.

β) Οι 496 είναι σε εξέλιξη.

γ) Οι 127 έγιναν δεκτές και υπήρξε τελικώς συμφωνία οφειλετών και πιστωτών, αλλά παρ’ όλα αυτά καμία μέχρι σήμερα σύμβαση ρύθμισης των παραπάνω οφειλών δεν έχει υπογραφεί.
Β) Οι 824 αιτήσεις αφορούσαν σε έναν μόνο πιστωτή (διμερής διαπραγμάτευση), δηλαδή είτε προς το Δημόσιο (655 αιτήσεις), είτε προς σε τράπεζα (169 αιτήσεις). Από τις 169 αιτήσεις που έγιναν σε τράπεζα:

α) Οι 79 απορρίφθηκαν.

β) Οι 66 είναι σε εξέλιξη.

γ) Οι 24 έγιναν δεκτές και υπήρξε συμφωνία.

Για το μέλλον της Δικαιοσύνης ας μιλήσουμε πρώτα όλοι εμείς!

Γεωργίου Σπυριδούλα
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω / Mediator
Συντονίστρια Τομέα Δικαιοσύνης ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών